اثربخشی رویکرد آموزش مبتنی بر پیوندگرایی در مقایسه با رویکردهای آموزش ارتباطی و دستور-ترجمه بر یادگیری زبان انگلیسی

مقدمه: هدف از اجرای پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رویکرد آموزش پیوندگرایی بر یادگیری زبان انگلیسی دانش‌آموزان در مقایسه با رویکردهای آموزشی دستور-ترجمه و ارتباطی بوده است. روش کار: پژوهش حاضر از نوع شبه‌آزمایشی با طرح‌های عاملی 3 (روش تدریس)*2 (جنسیت)، با استفاده از اجرای پیش‌آزمون و پس‌آزمون است. جامعه‌ی آماری در پژوهش حاضر شامل کلیه‌ی دانش‌آموزان پسر و دختر پایه‌ی سوم دبیرستان مدارس دولتی شهرستان رامهرمز بود که در سال تحصیلی 96-1395 مشغول به تحصیل بوده‌اند. مشارکت‌کنندگان در پژوهش حاضر در شش کلاس حضور داشته‌اند که به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب گردیدند. سپس هر یک از کلاس‌ها به‌صورت تصادفی به یکی از سه گروه (پیوندگرایی، ارتباطی و دستور-ترجمه) اختصاص یافت. ابزار اندازه‌گیری پژوهش عبارت بود از آزمون محقق‌ساخته‌ی زبان انگلیسی که شامل چهار مهارت اصلی خواندن، نوشتن، صحبت‌کردن و گوش‌دادن و مشتمل بر چهل سؤال است. یافته‌ها: داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی، آزمون آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری (MANCOVA) و از طریق نرم افزار SPSS-23 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که رویکرد آموزش پیوندگرایی در مقایسه با دو رویکرد دیگر از اثربخشی بیش‌تری بر یادگیری زبان انگلیسی برخوردار بوده است (05/0 > P). همچنین، رویکرد آموزش ارتباطی در مقایسه با رویکرد دستور-ترجمه از اثربخشی بیش‌تری بر یادگیری زبان انگلیسی برخوردار بود (05/0 > P). نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های این پژوهش می‌توان نتیجه گرفت که استفاده از رویکرد آموزش مبتنی بر آموزه‌های پیوندگرایی در ارتقاء یادگیری زبان انگلیسی مؤثر بوده است، لذا این پژوهش استفاده از آموزه‌های نظریه‌ی پیوندگرایی را به‌منظور ارتقاء یادگیری زبان انگلیسی به عنوان یک زبان خارجی پیشنهاد می‌کند.